Architektura ludowa
Rozkwit architektury ludowej w Polsce przypada na XIX wiek, miało to związek ze zniesieniem pańszczyzny na ziemiach polskich. Twórczość i rozwój architektury ludowej w tym czasie zaobserwować można szczególnie na wsiach i w małych miasteczkach. To na wsiach tradycja i zwyczaje odgrywały dużą rolę, przestrzegano zwyczajów regionalnych i obrzędów. Architektura ludowa szczególnie doceniana jest przez starsze pokolenia, młodzież architekturę ludową często wiąże z zacofaniem i biedą. W sztuce ludowej architekci czerpali motywy z otaczającej natury, domy były malowane z zewnątrz, na okiennicach widniały namalowane kwiaty. W architekturze ludowej każdy region posługiwał się własnymi formami architektonicznymi. Architektura ludowa to inaczej architektura rodzima, regionalna, którą charakteryzuje spójność, logika i harmonia. Można powiedzieć, że architektura ludowa jest zapisem wielopokoleniowych doświadczeń ludzi, ludzie z pokolenia na pokolenie przekazywali sobie tradycje i obyczaje. Dziś architektura ludowa jest mało spotykana, możemy ją podziwiać w skansenach.
